از : اميرالمومنين علي بن ابي طالب

به : همه مديران حكومتي
برسد به دست همه مسئولین مسلمان 
 به امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) خبر رسید که استاندار ایشان در بصره، 

- عثمان بن حنیف -

در مهمانی اشراف و ثروتمندان شرکت کرده… 
امام نامه ای نوشتند و او را با چنین تعابیری برای همیشه رسوا و عبرت تاریخ کردند :
 ✔️بخشی از نامه :
اما بعد, اى پسر حنيف به من خبر رسيده كه مردى از جوانان بصره تو را به سورى فرا خوانده و تو نيز بدانجا شتافته اى. 

سفره اى رنگين برايت افكنده

 و كاسه ها پيشت نهاده. 
هرگز نمى پنداشتم كه تو دعوت مردمى را اجابت كنى كه بينوايان را از در مى رانند و توانگران را بر سفره مى نشانند.
 بنگر كه در خانه اين كسان چه مى خورى، 

هرچه را در حلال بودن آن ترديد دارى از دهان بيفكن 

و آنچه را، كه يقين دارى كه از راه حلال به دست آمده، تناول نماى!
هيهات كه هواى نفس بر من غلبه يابد

 و آزمندى من مرا به گزينش طعامها بكشد

 و حال آنكه،
در حجاز يا در يمامه بينوايى باشد كه به يافتن قرص نانى اميد ندارد و هرگز مزه سيرى را نچشيده باشد.
 يا شب با شكم انباشته از غذا سر بر بالين نهم و در اطراف من شكمهايى گرسنه و جگرهايى تشنه باشند.

 آيا به همين راضى باشم كه مرا اميرالمؤمنين گويند و با مردم در سختيهاى روزگارشان مشاركت نداشته باشم؟ 
يا آنكه در سختى زندگى مقتدايشان نشوم؟ 
⚠️را براى آن نيافريده اند

 كه چون چارپايان در آغل بسته؛

 كه همه مقصد و مقصودشان نشخوار علف است، 
غذاهاى لذيذ و دلپذير به خود مشغولم دارد

 يا همانند آن حيوانِ رهاگشته باشم 

كه تا چيزى بيابد و شكم از آن پر كند، 

خاكروبه ها را به هم مى زند 

و غافل از آنست كه از چه روى فربهش مى سازند.

 ❗️و مرا نيافريده اند كه بى فايده ام واگذارند،

 يا بيهوده ام انگارند، 

يا گمراهم خواهند و در طريق حيرت سرگردانم پسندند؟
گويى يكى از شما را مى بينم كه مى گويد، 

اگر قوت پسر ابوطالب چنين است، 

بايد كه ناتوانيش از پاى بيفكند و از نبرد با هماوردان و كوشيدن با دليران بازش دارد. 
بدانيد كه 

آن درخت كه در بيابانها پرورش يافته، چوبى سخت تر دارد 

و بوته هاى سرسبز و لطيف، پوستى بس نازك.❗️
آرى ، درختان بيابانى را به هنگام سوختن، شعله نيرومندتر باشد و آتش بيشتر… 
پس اى پسر حنيف ، 

از خدا بترس 

و به همان چند قرص نان اكتفا كن تا از آتش رهايى يابى.
 نامه 45