امام حسن عسگری

«قد وضع بنو امية و بنو العباس سيوفهم لعلتين: احدهما انهم کانوا يعلمون ليس لهم في الخلافة حق، فيخافون من ادعائنا اياها و تستقر في مرکزها، و ثانيهما انهم قد وقفوا من الأخبار المتواترة علي ان زوال ملک الجبابرة و الظلمة علي يد القائم منا، و کانوا لا يشکون انهم من الجبارة و الظلمة، فسعوا في قتل اهل بيت رسول الله و ابادة نسله طمعا منهم في الوصول الي منع تولد القائم او قتله، فابي الله ان يکشف امره لواحد منهم الا ان يتم نوره، و لو کره المشرکون».

«بني اميه و بني عباس به دو سبب شمشيرهاي خود را به جانب ما متوجه ساختند:يکي اينکه آن‌ها مي دانستند که در خلافت هيچ حقي ندارند، از اين رو مي ترسيدند که ما آن را ادعا کنيم و حق ما به ما برگردد و خلافت در مرکز خود استقرار پيدا کند. ديگر اينکه آن‌ها از روايات متواتر به دست آورده بودند که از بين رفتن سلطنت ستمگران و جنايتکاران به دست قائم ما (عليه‌السلام) خواهد بود، و ترديدي نداشتند که خودشان ستمگر هستند. از اين رهگذر تلاش وسيعي مي کردند که اهل بيت پيامبر صلي الله عليه وآله وسلم را از دم شمشير بگذرانند، و نسل آن حضرت را از روي زمين نابود سازند، به اين اميد که ديگر قائم (ارواحنا فداه) ديده به جهان نگشايد، يا به دست آن‌ها کشته شود. ولي خداوند اراده کرده بود که امر قائم (ارواحنا فداه) را به احدي آشکار نسازد، تا نور خود را به پايان برساند، اگرچه مشرکان نخواهد».

اربعين خاتون آبادي/ ص52