ما ریزه خوار سفره احسان زینبیم

مدیون لطف و فضل فراوان زینبیم

روز میلاد حضرت زينب س مبارك باد

میلاد شخصیت بزرگی را در پیش رو داریم که وجودش در تاریخ، به زن بودن «معنا» بخشید. زنی که تجسمی از شجاعت و صبر بود و معلمی برای پاکدامنی . به دنیا آمده بود تا صبر را شرمنده کند؛ زینب(س)، این اسطوره تاریخ را می گویم.
آمده بود تا عشق را مبهوت لحظه های زلالش کند.
آمده بود تا صدق و وفا را به جهانیان بیاموزد و متانت و وقار را به نمایش گذارد.
آمده بود تا رسالت خود را به انجام برساند؛ مونس و یار برادر، سالار قافله حسینی و غم خوار اسیران باشد.
آمده بود تا فریاد بلند مظلومان باشد؛ فریادی که پژواک آن هنوز هم از ورای تاریخ به گوش شنوای دل های حق جویان می رسد.

شگفت نیست که او را «ام المصائب»، مادر مصیبت ها، لقب داده اند! کوه های اندوه می آمد و زینب، صبورانه همه را تحمل می کرد. زینب(س) کسی است که سنگ صبور اسیرانی می شود که زیر سنگینی بار غم خرد شده اند. اما هرگز به روی خود نمی آورد و به پرستاری از این قافله دردکشیده می پردازد و همزمان از حریم «امامت» دفاع می کند.

روایتی زیبا از حضرت زینب(س):
حضرت زینب(س) حتی در زمان کودکی و سنین پایین، دارای معرفتی والا و عالی بودند. روزی از پدر خویش،حضرت علی(ع) پرسیدند: ایا مرا دوست داری؟
حضرت علی(ع) فرمودند: آری.
آن گاه آن حضرت در پاسخ پدر فرمود: دو محبت ـ محبت خدا و محبت فرزندان ـ در قلب مؤمن نمی گنجد. پس سر و اساس این دوستی و محبت به این دلیل است که محبت خالص و واقعی از آن خدا و شفقت و دلسوزی از آن فرزندان می باشد و این علاقه و محبت به خاطر خدا می باشد.
امیرالمؤمنین علی(ع) نیز در پاسخ، ایشان را تایید کرده و ستودند.[1]
این میزان از معرفت آن هم در دوران طفولیت، نشان از یک شناخت عمیق باطنی در وجود زینب کبرا دارد.

پنجم جمادی الاولی، سالروز ولادت شیرزن صحرای کربلا را «روز پرستار» نام نهاده اند و چه مناسبت پرشکوهی! پرستاران جامعه ما با الگو قرار دادن آن زن نمونه، ایثار و فداکاری را از او می آموزند و می کوشند تا زینب وار زندگی کنند. این میلاد با سعادت را به همه هموطنان عزیز علی الخصوص به پرستاران کشور عزیزمان تبریک می گوییم.

6دقیقه مطالعه روزانه می تواند استرس را تا 68 

درصد کاهش دهد… 

تشرف علامه حلی در راه کربلا خدمت آقا امام زمان(عج):
آقـا سـيـد محمد، صاحب مفاتيح الاصول و مناهل الفقه ، از خط علامه حلي ، كه درحواشي بعضي كتبش آورده ، نقل مي كند: عـلامـه حـلـي در شـبـي از شبهاي جمعه تنها به زيارت قبر مولاي خود ابي عبداللّه الحسين (ع ) مـي رفـت . 

ايشان بر حيواني سوار بود و تازيانه اي براي راندن آن به دست داشت . 

اتفاقا در اثناي راه شخصي پياده در لباس اعراب به ايشان برخورد كرد و باايشان همراه شد. 

در بين راه شخص عرب مساله اي را مطرح كرد. 

علامه حلي (ره ) فهميد كه اين عرب ،مردي است عالم و با اطلاع بلكه كم مانند و بي نظير، لذا بعضي از مشكلات خود را ازايشان سؤال كرد تا ببيند چه جوابي براي آنها دارد با كمال تعجب ديد ايشان حلال مشكلات و معضلات و كليد معماها است . 

بـاز مـسـائلي را كه بر خود مشكل ديده بود،سؤال نمود و از شخص عرب جواب گرفت و خلاصه متوجه شد كه اين شخص علامه دهر است ، زيرا تا به حال كسي را مثل خود نديده بود ولي خودش هم در آن مسائل متحير بود. 

تا آن كه در اثناء سؤالها، مساله اي مطرح شد كه آن شخص در آن مساله به خلاف نظر علامه حلي فتوا داد. 

ايشان قبول نكرد و گفت : اين فتوا بر خلاف اصل و قاعده است و دليل و روايتي را كه مستند آن شود، نداريم . 

آن جناب فرمود: دليل اين حكم كه من گفتم ، حديثي است كه شيخ طوسي در كتاب تهذيب خود نوشته است . 

علامه گفت : چنين حديثي در تهذيب نيست و به ياد ندارم كه ديده باشم كه شيخ ‌طوسي يا غير او نقل كرده باشند. 

آن مرد فرمود: آن نسخه از كتاب تهذيب را كه تو داري از ابتدايش فلان مقدار ورق بشمار در فلان صفحه و فلان سطر حديث را پيدا مي كني . 

علامه با خود گفت : شايد اين شخص كه در ركاب من مي آيد، مولاي عزيزم حضرت بقية اللّه روحي فـداه بـاشـد، لـذا بـراي اين كه واقعيت امر برايش معلوم شود در حالي كه تازيانه از دستش افتاد، پرسيد: آيا ملاقات با حضرت صاحب الزمان (ع ) امكان دارد يا نه ؟ آن شـخـص چون اين سؤال را شنيد، خم شد و تازيانه را برداشت و با دست با كفايت خود در دست عـلامـه گـذاشـت و در جواب فرمود: چطور نمي توان ديد و حال آن كه الان دست او در دست تو مي باشد؟ همين كه علامه اين كلام را شنيد، بي اختيار خود را از بالاي حيواني كه بر آن سوار بودبر پاهاي آن امام مهربان ، انداخت تا پاي مباركشان را ببوسد و از كثرت شوق بيهوش شد. 

وقتي كه بهوش آمد كسي را نديد و افسرده و ملول گشت . 

بعد از آن كه به خانه خودرجوع نمود، كتاب تهذيب خود را ملاحظه كرد و حديث را در همان جايي كه آن بزرگوار فرموده بود، مشاهده كرد در حاشيه كتاب تهذيب خود نوشت : اين حديثي است كه مولاي من صاحب الامر (ع ) مرا به آن خبر دادند و حضرتش به من فرمودند:در فلان ورق و فلان صفحه و فلان سطر مي باشد. 

آقـا سـيـد محمد، صاحب مفاتيح الاصول فرمود: من همان كتاب را ديدم و در حاشيه آن كتاب به خط علامه ، مضمون اين جريان را مشاهده كردم 

كمال الدين ج 2، ص 61، س 28.

قال الصادق علیه السلام

سه چیز نزد خدا شکایت می کنند

1مسجد ویرانه ای که مردم در آن نماز نمی گذارند؛

2 دانشمندی که در میان مردم نادان قرار دارد؛

3قرآنی که برای زیبایی – در منزل – گذاشته شده که گرد و خاک روی آن نشسته است و کسی آن را نمی خواند

اصول کافی، ج ۲

امام علي عليه السلام به فرزندشان امام حسن عليه ‏السّلام فرمودند:
پسر جانم، چهار نکته در فضایل و چهار نکته در رذایل از من یاد گیر تا هیچ چیز به تو ضرر 

: 

بی ‏نیازترین بی ‏نیازی عقل است

بزرگترین ناداری نابخردی است

بالاترین وحشت، خودپسندی است 

و ارزنده‏ ترین تبار، اخلاق نیکوست.
 فرزند جانم، از دوستی با احمق بپرهیز، که اگر خواهد به تو سودی رسانَد سرانجام به تو ضرر زند

از دوستی با بخیل نیز دوری کن، که آنچه را سخت بدان نیازمندی از تو مضایقه کند؛

و همچنین از دوستی با فاسق و فاجر بپرهیز، که تو را به پشیزی فروشد؛

و بالاخره با دروغگو هرگز دوست مشو، که چونان سراب است و با جادوی خطبهش دور را نزدیک، و نزدیک را دور جلوه دهد.
 نهج البلاغه، حکمت 37

 پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلّم) :
 هر كس مشتاق بهشت است براى انجام خوبى ها سبقت مى گيرد.

منبع: بحارالأنوار(ط-بیروت) ج 74 ، ص 94

خواص بی نظیر موز

پیشگیری از پوکی استخوان

ضد سرطان کلیه

درمان افسردگی

رفع بی خوابی

ميان وعده خوب براى قبل و بعد تمرين